Over Leen De Haes – leen de haes

Beste muziekliefhebber, welkom op m’n site. Graag vertel ik je hoe muziek mijn passie werd.

Op een oude, bewaarde cassette kan je het onomwonden horen. Als vierjarige kleuter stond ik met een microfoon gewapend in de hand voor de bandrecorder, duwde ik m’n grote zus opzij (sorry zus!) en schreeuwde ik: “Nee, IK wil zingen!”. Een aantal jaren later, als jonge meisjes, zongen we mee met de tapes van ‘Kinderen voor Kinderen’ tot de titelsongs van series zoals Niels Holgersson en Vrouwtje Theelepel.

De kleine maar fijne platencollectie van onze ouders trok in de jaren negentig, ondertussen waren we pubers geworden, onze aandacht. Die omvatte een scala van muziekstijlen uit de sixties en seventies zoals de pop van The Beatles, ABBA, de country-pop en rock van Dolly Parton en Bruce Springsteen, de folkpop The Mama’s and The Papa’s, … . ‘Eight Days A Week’ werd uit volle borst gezongen en tekstueel aangepast: “Hey-Teesewie’! I lo-o-o-ve joe”! Ook m’n neef voedde mijn honger naar muziek. Hij stopte me cassettes toe met daarop zelf samengestelde compilaties: van Dinosaur Jr. tot Fisher Z, van The Breeders tot The Doors.

Vòòr m’n vijftiende had ik nog nooit een instrument bespeeld, maar toen m’n zus een klassieke gitaar kocht (dank u zus!) nam ik die al snel ter hand en tokkelde ik m’n eerste, onbeholpen gitaarakkoorden. In m’n muziekschuif lagen onder andere het songbook van The Cure, de zelf uitgeschreven akkoorden van PJ Harvey’s songs en Sinéad O’Connors’ partiturenboek ‘I Do Not What I Haven’t Got’ die ik met volle overtuiging naspeelde.

Stilaan ontstond meer goesting voor songwriting en leerde ik wat meer basic akkoorden spelen waarna m’n eerste songs als vanzelf kwamen. Een volgende, logische stap waren de gitaarlessen aan de muziekschool én vooral, de eerste bandjes. De jaren daarop waren vooral een leerschool: zowel rond songwriting als in een band spelen. Muzikale invloeden varieerden van Jeff Buckley tot Joni Mitchell, van Suzanne Vega tot Sheryl Crow, zowat alle toonaangevende singer-songwriters van en voor die tijd die menig jonge singer-songwriter kunnen inspireren.

Begin 2000 evolueerde m’n muziekstijl zich in een andere richting. Als prille twintiger stootte ik bij toeval – in de toen nog aanwezige disco-bib van Heist-op-den-Berg – op Lucinda Williams’ ‘Car Wheels On A Gravel Road’ – en ik was – blown away! Zo ontstond mijn liefde voor Americana en alt-country artiesten zoals Ryan Adams, Shelby Lynne, Marie Gauthier, Bonnie Raitt, Emmylou Harris… Die invloeden hoort de aandachtige luisteraar zeker in m’n drie Katy Too-albums. In 2012 bracht ik m’n eerste plaat, Quest for Honey uit. Nine Lives releaste ik in 2016 en in 2022 kwam ‘Fortysomething’ uit. Alle drie in eigen beheer, onder het eigen PedalPoint-label.

De muzikale projecten die je hier op mijn site vindt, zijn dus een afspiegeling van waar deze mooie, muzikale reis mijn muzikale hart bracht.
En ‘Katy Too’? Wel, da’s een song van Johnny Cash 😉